Fietsende strandtoerist

De eerste week in Nieuw-Zeeland heeft me een paar lesjes geleerd: minstens de helft van alle toeristen is Brits (ze ontvluchten kennelijk de sneeuw), niet de kiwi maar de kalkoen zou het nationale symbool moeten zijn (ze lopen overal rond), je moet links rijden (gelukkig wist ik dat al), lange mouwen betekent zongebruinde handen maar witte armen, mijn conditie is nog niet op peil maar de soms steile heuvels zijn goed te doen en het landschap is geweldig, zeker met zonneschijn, hoewel het dan wel weer heet is. Ik ben zelfs fietsers tegengekomen, waaronder twee Kiwi's die me konden vertellen over het gebied waar ik naar op weg ben. Nog een paar dagen rij ik langs stranden en baaien en dan buig ik af naar het midden van het Noordereiland. Daar bevinden zich volkanische meren en bergen. Nog een ding: de foto's laten niet zien hoe mooi de Coromandel Peninsula nou echt is.

There's a few things I've noticed in my first week in New Zealand: at least half of the tourists are British (fleeing from the snow I guess), not the kiwi but the turkey should be the country's national symbol (they're gobbling virtually everywhere), driving is on the left side of the road (luckily I knew that beforehand!), long sleeves tan my hands while my arms remain white, I'm not exactly in shape but the - at times steep - hills aren't too much of a problem and the scenery is just wonderful, especially with sunshine, which is inevitably pared with heat. I've even met a few cyclists, amongst them two Kiwis who gave me tips about the area I'm about to head into. Just a few more days of beach watching and then I'm off to the center of North Island, which has volcanic lakes and mountains. One more thing: the pictures don't justify the beauty that is the Coromandel Peninsula.

Op weg naar op weg zijn

Fiets is er en in niet kapot, credit card bijna (het was een leuke verrassing toen twee dagen voor vertrek mijn oude kaart werd geblokkeerd, gelukkig heb ik lieve ouders die de nieuwe meteen hebben opgestuurd, hoewel ze hem volgens mij liever persoonlijk hadden gebracht), en Nieuw-Zeeland is mooi, zelfs als het regent. Genoeg reden om vanaf morgen weer stalen benen te groeien en het stadsleven te ontvluchten (ik zal nooit van grote steden gaan houden).

Voor mensen die me 's nachts willen wakker bellen: ik heb een Nieuw-Zeelands nummer (+64 (02) 12558134).

Bike arrived in one piece, credit card is almost here (it was a pleasant surprise when my card was blocked two days before departure, but my loving parents posted it as soon as possible, though I can imagine they'd rather caught a plane to Kiwiland themselves), and New Zealand is gorgeous, even when rain is pouring down. Reason enough to grow steel legs from tomorrow on and flee from the city (I don't think I'll ever like big cities)!

There is no bike...

Mijnfiets is een eigenzinnig ding. Daar was ik al achtergekomen in Portland. Dat solovluchtje smaakte kennelijk naar meer, want in plaats van dat hij netjes met me meekwam zodat ik hem kon oppikken van de baggageband en de Kiwidouane kon overtuigen dat ik geen vreemde diersoorten meeneem (ze zijn daar heel voorzichtig met alles dat niet uit Nieuw-Zeeland komt), bleef hij liggen in Londen. Dus na een uurtje of 45 wakker te zijn geweest, mocht ik verhaal halen bij de balie die zei dat hij 'heel waarschijnlijk' de volgende dag zou worden afgeleverd (zie het positief, ik hoef me geen zorgen te maken over hoe ik dat onding van vliegveld naar stad krijg). Inmiddels zijn we anderhalve dag later en is er nog geen teken van leven. Het is even afwachten of mijn trouwe kompaan er bij voorbaat de brui aan heeft gegeven of dat hij toch de natuurwonderen die dit land te bieden heeft, ook wil zien. Wordt vervolgd!

My bike's a bit stubborn. After its little solo flight in Portland it decided to visit London a little longer than I was staying, so when I got off the plane in Auckland, cleared customs, disposed of my fruit, got my luggage X-rayed and handed over my tent for cleaning, I discovered it wasn't there. Baggage service convincingly told me that it would arrive and be delivered to the hostel the next day (yay, I don't have to worry about getting from the airport to downtown with that thing strapped on my back). A day and a half later and still no sign of life. Did my faithful companion think this is a mission not worth beginning or will we get to see New Zealand's natural wonders together? To be continued!

It's only just begun

Amerika was leuk. Frankrijk was leuk. Maar als je tijdens die reizen constant te horen krijgt hoe mooi dat ene land precies aan de andere kant van de aarde is, en je hebt daar vlakbij ook nog eens familie wonen, dan is de beslissing snel genomen.

De derde en voorlopig laatste etappe van mijn reis vol ontdekking en leermomenten (ik voel me inmiddels een stuk wijzer) vangt komende maandag aan en duurt ruim drie maanden, beginnend in Nieuw Zeeland en met een hoop fiets- en vliegwerk eindigend in Australië (zolang ik niet vergeet links te fietsen). Op veler verzoek zal ik een poging doen (even een clausule inbouwen) elk verhaaltje ook in het Nederlands te houden, zodat iedereen plezier heeft van mijn belevenissen!

The States were fun. France was fun. But when you're being told over and over about this country on the other side of the world, and family lives close to this so called paradise, it's not a very hard decision to make.

The third and last stage of my journey of discovery and learning (and I've become a wise man already) starts next monday lasting three months, starting in New Zealand and ending in Australia, which involves some flying and cycling (on the left side of the road). May you have fun reading my slopppy English and may you learn some Dutch too!

Tussenstop

Voordat nog meer mensen me gaan opbellen om te kijken of ik nog wel leef, zet ik voorlopig even het laatste deel van mijn verhaal op de site.

Inmiddels ben ik weer ruim een week thuis en ben ik weer gewend aan het feit dat je met 'du pain, du vin, boursin' in Nederland niet ver komt (in Frankrijk ook niet, maar daar verstaan ze het in ieder geval). De komende paar maanden blijf ik thuis, om rond eind januari nog één keer de stoute schoenen aan te trekken, een vliegtuig te kapen en dat naar Australië en Nieuw Zeeland laten vliegen.

Reizen ten noorden van Metz bleek trouwens een eitje te zijn. De fiets mocht zowaar in elke trein mee!

Op retour

Huh, een bericht in het Nederlands? Ja, ik dacht, laat ik dat maar weer eens proberen. Huh, een bericht uit Noord-Frankrijk? Ja, ik ben op de terugweg naar Nederland. Na 5700km (waarvan 3200 in de VS) was ik eindelijk moe genoeg om te zeggen: ik ga weer naar huis.

Een kleine samenvatting van wat er is gebeurd in de afgelopen drie weken:

- Ik heb twee dagen met een Franse jongen samengereden die niet van door de bergen fietsen houdt. Ik wel, dus:

- De cols du Tourmalet, d'Aspin en de Peyresourde zijn geen onbekend terrein meer voor mij.

- Daarvoor had ik nog wel een knieblessure waardoor ik twee dagen moest herstellen.

- Ook mijn fiets kwam niet ongeschonden uit de Pyreneeen. Na drie bochten afdalen van de Peyresourde brak een spaak en kostte het me wat moeite en mijn beste Frans om nog veilig naar beneden te komen. Tussendoor blies ik nog mijn binnenband op.

- Reizen met de trein is niks speciaals. Tot je een fiets meeneemt. En het wordt nog spannender wanneer je ongepland om 7 uur 's avonds in Lyon aankomt en naar een volle jeugdherberg rijdt.

Uitgebreid verslag komt later nog wel, ik moet nu eerst proberen een trein richting Nederland te nemen!

Steady progress

It's hard to make up stories when you haven't experienced something overly special, especially when you pretty much know everything about the country you're in (I've been to France countless times). That means that I'm slow with updating my blog and that the stories aren't very interesting. By the time I reach Spain it'll probably be different!

I visited friends of our family's and stayed here for three days to recover a bit and to figure out how to traverse the Pyrenees. I could've just chosen to pretty much go around them, but I found a border crossing that involves some heavy climbing, though not too much, so I should have some spare energy to speak Spanish (non hablo Español) when I reach the other side. I even have a global plan for Spain! Riding through Aragon I'm going to head south to Valencia, and then pretty much follow the coast line to Gibraltar. What I'll do once (or before) I get there, I don't know, it should take me a month or so. Plenty of time to think about the next stage.

For the next few days I'm going to enjoy the everlasting good weather and the final 'flat' stages before the mountains appear in the horizon!

French keyboqrds:::

First it was the wind, then the rain, then the great French countryside, then the (finally) good weather, and finally the exhausting days in Paris and Disney that prevented me from finding time to update my blog. And even now my time is limited and I can't find anything on these French keyboards...

I can tell that I rode together with a Swede, Ingemar, for 6 days, and even met a girl from Utrecht (and today two guys from Belgium). Even in September people are crazy enough to get on their bikes and camp in rain and cold weather!